 |
| Η ερειπωμένη πόλη της Χιροσίμα το 1948, τρία χρόνια μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας (AFP/Getty Images) |
«….Άλλες είκοσι χιλιάδες άνθρωποι, ξεκουράζονται στο βάθος αυτού του ποταμού. Όπως η μαμά, όρμησαν κι αυτοί τυλιγμένοι από τις φλόγες μέσα στα νερά. Οι άνθρωποι έρχονται σήμερα κι αφήνουν λουλούδια στην επιφάνεια του ποταμού. Είναι ο μόνος τάφος που μπορούν να στολίσουν με λουλούδια.
….Είμασταν σχεδόν γυμνές, τα ρούχα μας τάχε αρπάξει ο άνεμος της έκρηξης. Μπάλλες φωτιάς αυλάκωναν τον αέρα, τίναζαν φλόγινους πίδακες, που έκαναν ν΄ανάβουν όλα όσα άγγιζαν. Τα δέντρα, τα σπίτια και τους ανθρώπους που έτρεχαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι δρόμοι είχαν θερμανθεί, η άσφαλτος έβραζε, πολλοί σκύλοι ψήθηκαν ζωντανοί, γιατί δεν μπόρεσαν να ξεκολλήσουν από κάτω τα πόδια τους. Θυμάμαι τα τρομακτικά ουρλιαχτά των φτωχών αυτών ζώων. Κι η μαμά πρέπει να φώναζε κι αυτή πριν πηδήσει, αναμμένη στο ποτάμι…»
(Από το μυθιστόρημα της Εντίτα Μόρρις "Τα λουλούδια της Χιροσίμα", Μετ. Ν. Βρεττάκος, Εκδ. Θεμέλιο, 1984)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου