Στην Ελλάδα, όσο οι εκλογές πλησιάζουν τα εν δυνάμει διχαστικά δίπολα στιβάζονται: «μνημονιακοί έναντι αντιμνημονιακών», «ευρωζωνιστές έναντι δραχμιστών», «προδότες έναντι πατριωτών», «μεταρρυθμιστές έναντι λαϊκιστών» και άλλα παρόμοια. Ακούγονται ωστόσο και φωνές, ότι οι αντιθέσεις που αφορούν την ουσία του Ελληνικού προβλήματος και καθορίζουν την καθημερινότητα και την προοπτική, εκφράζονται από άλλου τύπου διαχρονικά δίπολα όπως «πελατειακοί έναντι αντιπελατειακών», «ιδιοτελείς έναντι κοινωφελών», «αργυρώνυτοι έναντι αδέκαστων»...
Συμμερίζομαι το λόγο αυτών των ευαίσθητων αλλά και ρεαλιστικών φωνών και τον διευρύνω με την πεποίθηση ότι το κεντρικό ερώτημα που απευθύνεται σήμερα σε κάθε Έλληνα, ξεπερνά τη συγκυρία και επεκτείνεται στη στρατηγική που επιχειρείται για τη χώρα μας και την Ευρώπη και συνοψίζεται στο: «Γερμανική Ελλάδα και Ευρώπη» ή «Ευρωπαϊκή Ελλάδα και Γερμανία»; Ένα ερώτημα που συνδέεται και με το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν θα είχε επιλεγεί σαν ο πολιτικοοικονομικός Δούρειος ίππος για την επαπειλούμενη Γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη, αν δεν υπήρχαν εξαρχής στη χώρα τόσο κυρίαρχα και δυσανάλογα δίπολα, όπως το «πελατειακοί έναντι αντιπελατειακών» και τα άλλα παρόμοια.
Είναι προφανές ότι το εκλογικό στοίχημα για τον Γερμανικό σπόρο και τον «γόνιμο» Ελληνικό δικομματισμό – με την ενδεχόμενη συμπαράταξη του κ. Κουβέλη – είναι η δημιουργία κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ικανής να επιβάλλει αλλαγές στο Σύνταγμα που θα εδραιώσουν το Γερμανικό όραμα για τη χώρα. Αλλά αυτή η γονιμότητα του Ελληνικού πολιτικού συστήματος που επιτρέπει την Γερμανική πολιτικοοικονομική επέλαση στο Ευρωπαϊκό έδαφος αμφισβητείται όχι μόνο εντός Ελληνικών αλλά και εντός Γερμανικών συνόρων. Και αυτή η αμφισβήτηση των Γερμανών πολιτών στο μονόδρομο της Γερμανικής ηγεσίας για λιτότητα, περικοπές κι εξαθλίωση των Ευρωπαίων πολιτών, μπορεί να σταθεί ένας σημαντικός παράγοντας για την εξέλιξη των πραγμάτων στην Ευρώπη και τη χώρα μας.
Μια τέτοια περίπτωση αμφισβήτησης αποτελεί το κείμενο «Δημοκρατία αντί για Δημοσιοσονομικό Σύμφωνο» που παρουσιάστηκε προχθές με τη μορφή δημόσιας έκκλησης από την «Ένωση για την κριτική κοινωνική έρευνα» (AKG), η οποία έχει ήδη συγκεντρώσει πάνω από 1130 υπογραφές από τη Γερμανία, την Αυστρία και αλλού. Ανάμεσα στους υπογράφοντες συγκαταλέγονται προσωπικότητες όπως οι καθηγητές Wolfgang Fritz Haug και Michael Brie και άλλοι. Το κείμενο αρχίζει με τη φράση «Χρειαζόμαστε μια διαφορετική προσέγγιση για την αντιμετώπιση της κρίσης και μια διαφορετική Ευρώπη» και συνεχίζει:
«Άνοιξη 2012. Η Μέρκελ και Σαρκοζί σπεύδουν από σύνοδο σε σύνοδο κορυφής για τη διάσωση του ευρώ. Ο κίτρινος τύπος κηλιδώνει τον Ελληνικό λαό. Ο αγώνας για μια λύση στην κρίση εντείνεται δραματικά: από τις αρχές του 2013, μια αυταρχική-νεοφιλελεύθερη συμμαχία επιχειρηματικών λόμπι, της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Γερμανικής κυβέρνησης και άλλων εξαγωγικών χωρών, ελπίζει να επισπεύσει την έγκριση του «Δημοσιονομικού Συμφώνου», στο οποίο κατέληξαν στις Βρυξέλλες, από τα εθνικά κοινοβούλια.
Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο ορίζει μια αντικοινωνική πολιτική περικοπών και περιλαμβάνει κυρώσεις για χώρες που αντιτίθενται σε αυτήν την πολιτική. Έτσι, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο περιορίζει τη δημοκρατική αυτοδιάθεση ακόμη περισσότερο. Είναι η στιγμή που κορυφώνεται μια αυταρχική τάση στην Ευρώπη.
Έχουμε ανεκτεί αρκετά αυτές τις αντικοινωνικές και αντιδημοκρατικές πολιτικές και τη ρατσιστική συκοφαντική εκστρατεία εναντίον του Ελληνικού λαού. Στο εξής θα πρέπει να μιλήσουμε για τις απάνθρωπες συνέπειες αυτών των πολιτικών. Να μιλήσουμε για την αυταρχική στροφή της Ευρώπης και για τους χαμηλούς Γερμανικούς μισθούς ως αιτία της κρίσης. Να μιλήσουμε για τις ανέγγικτες τύχες των λίγων και για τα βάσανα των πολλών. Να μιλήσουμε για το θαυμασμό μας για την αντίσταση και την αλληλεγγύη του Ελληνικού λαού. Να απαιτήσουμε για το αυτονόητο: πραγματική δημοκρατία και μια καλή ζωή με αξιοπρέπεια για όλους - στην Ευρώπη και παντού.
Η κρίση στην Ευρώπη είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Από κάτω βρίσκεται μια βαθιά δομική κρίση του καπιταλισμού. Πολύ μεγάλα ποσά κεφαλαίων κυνηγούν κέρδη. Αλλά οι αποδόσεις των επενδύσεων είναι χαμηλές: υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός και οι μισθοί είναι πολύ χαμηλοί. Η ανάπτυξη με δάνεια και οι κερδοσκοπικές φούσκες απλά καθυστέρησαν το ξέσπασμα της μεγάλης κρίσης. Τώρα, η αυταρχική-νεοφιλελεύθερη συμμαχία τάσσεται υπέρ μιας ίδιας αλλά πιο ριζοσπαστικής λύσης: να κοινωνικοποιήσει τις απώλειες από την κερδοσκοπία - μέσω της μόνιμης εξυπηρέτησης του χρέους από τους μισθωτούς.
Θέλουν να αυξήσουν την απόδοση των επενδύσεων – μέσα από την επισφαλή απασχόληση, τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τις περικοπές στο κράτος πρόνοιας και τις ιδιωτικοποιήσεις. Οι συνέπειες είναι δραστικές και ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα έχει αρχίσει να διαγράφεται στην υπόλοιπη Ευρώπη: μαζική ανεργία, εξαθλίωση ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού, κατάρρευση των συστημάτων υγείας, αύξηση των ψυχικών ασθενειών και ελάττωση του προσδόκιμου ζωής.
Μέτρα όπως αυτά μπορούν να εφαρμοστούν μόνο με αυταρχικά μέσα. Το πραξικόπημα του Πινοσέτ στη Χιλή το 1973, τα προγράμματα του ΔΝΤ στα Αφρικανικά κράτη τη δεκαετία του ογδόντα και ο μετασχηματισμός της Ανατολικής Ευρώπης στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, αποτελούν ιστορικά προηγούμενα για τις «θεραπείες σοκ» της επιχείρησης "Δημοσιονομικό Σύμφωνο". Κοινωνικές και δημοκρατικές αρχές που κατακτήθηκαν μετά από αγώνες με πολλά θύματα, θα εξαλειφθούν σε χρόνο μηδέν από το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι τα χρέη θα εξυπηρετηθούν και τα ποσοστά κέρδους θα αυξηθούν.
Στην Ιταλία και την Ελλάδα, μη εκλεγμένες κυβερνήσεις τεχνοκρατών χρησιμοποιούν ρόπαλα, δακρυγόνα και αντλίες νερού για να επιβάλλουν τις περικοπές που υπαγορεύονται από ομάδες «εμπειρογνωμόνων» στις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο. Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και το σύνολο των διαταγμάτων για την «οικονομική διακυβέρνηση» δίνουν ολοένα και περισσότερη εξουσία σε φορείς όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι οποίοι δρούν εκτός δημοκρατικού ελέγχου. Για να αποφύγουν τη δημοκρατική λήψη αποφάσεων που θα έρθει σε αντίθεση με τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο ενισχύει ύπουλα τη δικτατορία των χρηματοπιστωτικών αγορών με πρόστιμα που θα πρέπει να καταβάλλονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όπως και στην Μεγάλη Κρίση της δεκαετίας του 1930, οι σωβινιστικές και φασιστικές δυνάμεις κερδίζουν επιρροή στην Ουγγαρία, την Αυστρία, τη Φινλανδία και αλλού. Η γερμανική κυβέρνηση, τυφλή στα μαθήματα της ιστορίας, , με την αδιάλλακτη πολιτική της λιτότητας, καθιστά τις αντιδραστικές λύσεις για την κρίση όλο και πιο πιθανές.»
Το κείμενο καταλήγοντας προτείνει μεταξύ άλλων, ακύρωση του Δημοσιονομικού Συμφώνου και των δημόσιων χρεών, απόρριψη των Ευρωπαϊκών νόμων για την Οικονομική Διακυβέρνηση, εισαγωγή ελέγχων στη ροή κεφαλαίων, μετατροπή των τραπεζών σε φορείς παροχής δημόσιων υπηρεσιών, αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου από πάνω προς τα κάτω με ένα νέο φορολογικό σύστημα, επέκταση των κοινωνικών υποδομών και επανεκκίνηση της οικονομίας με ένα πρόγραμμα κοινωνικών και περιβαλλοντικών επενδύσεων, μείωση των ωρών εργασίας και ριζικό εκδημοκρατισμό της πολιτικής και της οικονομίας σε όλα τα επίπεδα. Επίσης καλεί στις ήδη προγραμματισμένες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στις 31 Μαρτίου (Ευρωπαϊκή Ημέρας Δράσης), στις 12 Μαΐου(Παγκόσμια Ημέρα Δράσης) και στη Διεθνή κινητοποίηση στη Φρανκφούρτη από τις 17 – 19 Μαΐου.
Τέτοιες κινήσεις δείχνουν ότι η ολική επαναφορά της Ευρώπης σε δημοκρατικά καθεστώτα και διακρατικές συνεργασίες αμοιβαιότητας, δικαίου και ευημερίας θα είναι ένας αγώνας μακρύς και αντίθετος στον παραλογισμό και την ασυδοσία των κυρίαρχων ηγεσιών αλλά και την υποτακτικότητα των εξαρτημένων ηγετών.
Δ. Τρικεριώτης (follow on twitter)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου