«Αν φανταστούμε κάποιον να επηρεάζει με Χαρά ένα πράγμα που μισούμε, θα επηρεαστούμε επίσης από Μίσος προς αυτόν. Αν αντιθέτως τον φανταστούμε να το επηρεάζει με Λύπη, θα επηρεαστούμε προς τον ίδιο από Αγάπη», γράφει στην «Ηθική» ο Σπινόζα. Μια πρόταση που θα μπορούσε να σχολιάζει τα δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία απέδωσε στον Μπρέιβικ, ο Αβραάμ Φόξμαν, Εθνικός Διευθυντής της ADL, σε άρθρο του στην Ουάσιγκτον Ποστ: (1) ότι η «αγάπη» του Μπρέιβικ για τους Εβραίους προκαλεί ανησυχία εφόσον την γεννά το μίσος που τρέφει προς τους Μουσουλμάνους και τους Άραβες και (2) ότι επιτέθηκε όχι σε Μουσουλμάνους αλλά σε «προδότες» «πολυπολιτισμικούς Μαρξιστές» του Εργατικού Κόμματος που «διευκόλυναν» τον εξισλαμισμό της Νορβηγίας.
Αλλά ο Φόξμαν παραβλέπει ότι στο μυαλό του Μπρέιβικ γίνεται μια σαφής διάκριση. Στη σελ. 1163 του μανιφέστου γράφει ότι δεν θεωρεί συμμάχους του όλους τους Εβραίους. Αντιθέτως, εκείνους τους φιλελεύθερους Εβραίους που διαφωνούν με τον Ισραηλινό Εθνικισμό/Σιωνισμό και υποστηρίζουν την πολυπολιτισμικότητα, τους θεωρεί εχθρούς, τόσο δικούς του όσο και του Ισραήλ. Τέτοιους «προδότες» – και άρα «στόχους» – θεωρεί το 75% των Εβραίων της Αμερικής και της Ευρώπης και το 50% των Εβραίων του Ισραήλ. Και από αυτήν την άποψη διαφωνεί και με τους εθνικοσοσιαλιστές, οι οποίοι επιτίθενται γενικά κατά των Εβραίων. Γράφει:«Never target a Jew because he is a Jew, but rather because he is a category A or B traitor».
Και ίσως, ο Φόξμαν, παραβλέπει αυτή τη διάκριση από φόβο να...
παραδεχθεί ότι αυτή η πράγματι ιδιότυπη «πολυπολιτισμο-φοβία» – στην οποία, όμως, όλη η Δύση «επένδυε» την τελευταία δεκαετία – μπορεί να μην εξελιχθεί απλά σαν το αντίπαλο δέος του ισλαμιστικού εξτρεμισμού αλλά σαν πυριτιδαποθήκη στο εύφλεκτο έδαφος της σημερινής κοινωνικοοικονομικής κρίσης στην Ευρώπη – και, μεταξύ όλων των Ευρωπαίων, και προς την πλευρά της πλειοψηφίας των Εβραίων.
Ωστόσο έχει δίκηο να υποστηρίζει ότι οι επιθέσεις στη Νορβηγία πηγάζουν από μια νέα ιδεολογία μίσους, η οποία ξεπερνά τις απλές θρησκευτικές και φυλετικές προκαταλήψεις κατά του Ισλάμ και τροφοδοτεί ένα γενικευμένο κίνημα Ισλαμοφοβίας το οποίο αντιμετωπίζει το Ισλάμ σαν παγκόσμια υπαρξιακή απειλή, ειδικά για τη Δύση. Όπως και ότι αυτή η ιδεολογία θεωρεί ότι οι Δυτικές πολιτικές ηγεσίες– άμεσα ή έμμεσα – συνεργάζονται και διευκολύνουν την επέκταση του Ισλάμ και την τελική του επικράτηση στις δημοκρατικές κοινωνίες. Και επίσης ότι μέσα από το διαδίκτυο αυτές οι ιδέες της μισαλλοδοξίας απλώνονται γεωγραφικά και ενισχύονται.
Τελικά, όμως, ποιο είναι το ζητούμενο; Σε όλη αυτήν τη συζήτηση, όλη αυτήν τη ρητορική του μίσους; Που μοιάζει με την αστραπή πριν τη βροντή. Που απλώς περιμένεις ν’ ακούσεις να συμβαίνει αυτό που ήδη αστράφτει μπροστά σου. Πώς μπορούμε να μετριάσουμε τον κίνδυνο αν όχι περιορίζοντας τον ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα και προσπαθώντας να βρούμε τρόπους για ειρηνική συμβίωση και συμπόρευση; Για νέες κοινές αξίες που θα σέβονται την ποικιλία των πολιτισμών.
Τίτλος: στίχος από το τραγούδι «Το Μέγα Μυστήριο της ζωής», Άγαμοι Θύτες
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου