Μπορεί να φαίνονται ακλόνητες οι ηγεσίες όπως και ανίκητο ό,τι αυτές αντιπροσωπεύουν μες στη γενικευμένη κρίση που ανεξέλεγκτη κορυφώνεται: την ανικανότητα διαχείρισης, την τοκογλυφία, την κερδοσκοπία, την ατιμωρησία, τον εκβιασμό «απόλυτος έλεγχος ή καταστροφή».
Ωστόσο, μετά τα λάθη και τις παραλείψεις από τις προσπάθειες για την οικονομική ένωση της Ευρώπης, το πρόβλημα είναι πλέον καθολικό και μια πραγματική συναίνεση για διέξοδο έχει ήδη χαθεί διότι η σύγκρουση ξεπερνά τα σύνορα μιας βόρειας πιο πλούσιας και μιας νότιας πιο φτωχής χώρας...
Φαίνεται να έχει πλέον δημιουργηθεί μια παράδοξη πραγματικότητα, όπως, για παράδειγμα, οι μισοί Γερμανοί (47%) ν’ αντιτάσσονται στη δανειακή ενίσχυση της Ελλάδας όταν οι περισσότεροι Έλληνες απορρίπτουν το μνημόνιο(62%)… Ωστόσο δεν υπάρχει παράδοξο. Υπάρχει αντιφατική και αδιέξοδη πολιτική από την ηγεσία της ΕΕ.
Αυτοί που κρατούν στα χέρια τους την τύχη της ενωμένης Ευρώπης προσπαθούν με ακροβατισμούς κι εκβιασμούς να επιβάλλουν στους διαφωνούντες λαούς τις επιλογές τους σέρνοντας σε αυτό το επικίνδυνο παιγνίδι τις κυβερνήσεις. Αυτές με τη σειρά τους δείχνουν ανήμπορες έστω να δείξουν έναν άλλο τρόπο για μια πιο ομαλή και κοινωνικά δίκαιη μετάβαση σε μια ανταγωνιστική και ενωμένη Ευρώπη – που είναι και τα ζητούμενα.
Βλέπουμε, διαβάζουμε, «μεταφράζουμε» καλύτερα τη γλώσσα των εξελίξεων όταν χρησιμοποιούμε ένα λεξιλόγιο που δεν περιορίζεται σε όρους ελληνικούς, γερμανικούς ή ισπανικούς. Και τότε μιλάμε για μια συναίνεση ήδη χαμένη στη μετάφραση των λαών της Ευρώπης. Όσο οι ηγεσίες αντί να πείθουν καταφεύγουν στη βία και τους εκβιασμούς, ανάλογα θα συμπεριφέρονται και οι Ευρωπαίοι πολίτες. Και όλο και κάποιοι από αυτούς θα επιχειρούν την αρχή…
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου