Προς τα «κάπου», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος «…μέσα απ` αυτή τη μεγάλη προσπάθεια, που σαφώς δεν έχει εγγυημένα αποτελέσματα, αλλά δείχνει έναν τρόπο και μια κατεύθυνση, αυτή η κυβέρνηση βγάζει κάπου τη χώρα...». Ένα μοναδικό δείγμα αδιέξοδου, πρόχειρου και ασυνάρτητου πολιτικού λόγου, γαρνιρισμένου από διαψευσμένους όρους όπως «πυξίδα», «πυγμή», «βούληση» αλλά και παλινωδίες όπως «δεν σημαίνει ότι δεν γνωρίζουμε πού πηγαίνουμε».
Όμως η αλήθεια είναι ατίθασο άλογο και δεν «πεταλώνεται». Κάθε μέρα γίνεται πιο φανερό ότι βαδίζουμε προς την κορύφωση του δράματος των τελευταίων μηνών, δείχνοντας ολοένα και πιο ανήμποροι όχι μόνο ν’ αντιδράσουμε αλλά και να...
αποδείξουμε με τη συμπεριφορά μας, εξουσία και πολίτες, ότι θέλουμε να αλλάξουμε αυτό που συνέβαινε στη χώρα και ότι γνωρίζουμε προς τα πού και από ποιους οδηγούμασταν και οδηγούμαστε. Αλλά πώς ν’αλλάξουμε όντας τόσο μοιραίοι και αδρανείς και ωθούμενοι μόνον απ’ τις ώσεις των διεθνών συσχετισμών προς τα «κάπου»;
Όταν στον κόσμο των ανεπάγγελτων της διαπλοκής χρέη εκατομμυρίων ευρώ χαρίζονται σε τέως και νυν συνεργάτες του αποτυχημένου συστήματος κι αυτός ο επαίσχυντος «τρόπος» πολιτικής συνεχίζεται το ίδιο αναξιόπιστος, το ίδιο άξιος περιφρόνησης και αηδίας.
Όταν στον πραγματικό κόσμο της εργασίας και της παραγωγής, «ο τρόπος», είναι το φορομπηκτικό κυνήγι των μικρομεσαίων και οι απολύσεις. Και σε ευθεία αντιστοιχία με τα λουκέτα, εκατό και πλέον συμπολίτες μας απολύονται καθημερινά. Στην πλειοψηφία τους νέοι.
Και stand-by το τσουνάμι της εγκληματικότητας, ποινικής και πολιτικής, να αποδεκατίζει τα θύματα. Τον Αλέξη, την Παρασκευή, την Αγγελική, τον Επαμεινώνδα, τον Σωκράτη, τον Γιώργο και προχθές τον Γιάννη κι έναν ακόμη Γιώργο.
Αλλά και όλους εκείνους τους λιγότερο γνωστούς αυτόχειρες που δεν μπόρεσαν ν' αντέξουν την οικονομική πίεση. Ποιος φταίει; «όλοι…». Πού πάμε; «κάπου…».
Όταν η ατιμωρησία και η εύνοια των «ημετέρων» βαφτίζονται εθνική συνεννόηση και γίνονται «ο τρόπος» του δικομματικού κυκλώνα που εξακολουθεί να σαρώνει ό,τι πρωτοβουλιακά παραγωγικό αντιστέκεται ακόμη σε αυτήν την όμορφη χώρα.
Όταν το μπάχαλο και η αδράνεια γυρίζουν μπούμερανγκ, όπως το μπαλάκι της «αναστολής πληρωμών» στο εσωτερικό, που εναλλάσσεται ανάμεσα στο κράτος και τον πολίτη ή όπως η «αναστολή εντολών» όπου οι ΔΕΚΟ αγνοούν τις επιστολές του υπουργείου Οικονομικών, τα νοσοκομεία αγνοούν το esy.net και το taxis.net συλλαμβάνεται «εκτός λειτουργίας» εν καιρώ «πολέμου».
Προς τα «κάπου» και με «μια κατεύθυνση», λοιπόν, αλλά για ένα «κάπου» ορατό και ρεαλιστικό και όχι ένα «κάπου» που παραπέμπει σε θεολογική πίστη. Με μια συγκεκριμένη «κατεύθυνση» που να οδηγεί με δέσμευση για την επιτυχία της προσπάθειας και να εμπνέει αυτόν που ακολουθεί. Για να γίνει ο λόγος του αυλικού, λόγος πραγματικού και αισθαντικού ηγέτη. Αλλιώς η σιωπή είναι καλύτερη. Μια κατεύθυνση που θα μπορούσε να έχει τα παρακάτω απλά αλλά σταθερά χαρακτηριστικά:
Εθνική ομοψυχία στη βάση της κοινωνίας και όχι κομματική υποκρισία που απλώς θα αναβιώνει το διαχωρισμό ανάμεσα σε «ημέτερα, εκλεκτά» παιδιά του δημόσιου τομέα, και σε παιδιά «ενός κατώτερου θεού» του ιδιωτικού τομέα.
Συγκυβέρνηση όλων των πολιτικών δυνάμεων με ελάττωση των υπουργείων αλλά και σύσταση ανεξάρτητου Υπουργείου Διαφάνειας που θα ηγηθεί στον αγώνα κατά της διαφθοράς που αποτελεί το υπ’ αριθμόν Ένα εμπόδιο για την ανάπτυξη της χώρας.
Προετοιμασία και οργάνωση της κοινωνίας για μια δεκαετία σκληρής προσπάθειας με πρώτες αξίες την αξιοκρατία, την εργατικότητα και το εθνικό συμφέρον.
Διαπραγμάτευση με την τρόικα για την απόσβεση μέρους του χρέους σαν μοναδικής βιώσιμης λύσης για την εκλογίκευση της αριθμητικής του χρέους έτσι ώστε να δοθεί μια νέα ευκαιρία στη χώρα να αναπτυχθεί σε νέες βάσεις.
Γενναία συρρίκνωση του κράτους με τη συναίνεση όλων των υπαλλήλων - και μάλιστα παραδειγματική μεταξύ εκείνων της Βουλής, από τον Πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο κλητήρα.
Ελεγχόμενη ενίσχυση των τραπεζών προς όφελος της υγιούς επιχειρηματικότητας και της ρευστότητας στην αγορά.
Τροποποίηση της φορολογικής πολιτικής με στόχο την ανάπτυξη και όχι την αδιέξοδη διαχείριση του χρέους.
Αποφυγή συνταγματικών δεσμεύσεων και εκβιαστικών συμπορεύσεων με τις επιλογές των ισχυρών της Ευρώπης.
Ξεκαθάρισμα της μεταναστευτικής πολιτικής και εποικοδομητική αξιοποίηση των νόμιμων μεταναστών για την ανάταξη της οικονομίας.
Δ. Τρικεριώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου